Veilig aangekomen!

Nou nou poe poe, zo langzaam als de uren in het vliegtuig gingen, zo snel zijn m'n eerste uurtjes in Cordoba gegaan. Na afscheid op schiphol te hebben genomen (wat niet echt perfect ging met overgewicht en een koffer die je zelf niet meer open krijgt) stond ik er toen toch echt ineens helemaal alleen voor. De lange vlucht tot aan Santiago viel eigenlijk erg mee, lekker filmpjes kunnen kijken in het vliegtuig en beetje bijgekomen. Maar op Santiago moest ik 5,5 uur wachten op de laatste vlucht naar Cordoba en dat viel me iets zwaarder dan verwacht. Ik rekende bijvoorbeeld wel op wifi zodat ik in ieder geval al iets van me kon laten horen en ik ook iets van jullie, maar dat lukte dus niet.. Dus zat ik daar en toen voelde ik me echt een beetje eenzaam haha.. Waarom deed ik dit ook alweer? Kan ik het wel in m'n eentje? Nouja ik zat mezelf dus eigenlijk een beetje gek te maken voor niks. Gelukkig kwam het enthousiasme weer terug toen ik eenmaal weer in het vliegtuig zat en vanaf de landing is het nogal snel gegaan allemaal. De immigratiedienst liet me gelukkig het land in dus dat is al een goed begin! Daarna begon er een vrouw bij de bagageband tegen me te praten, waar ik vandaan kwam, wat ik ging doen etc. Toen bleek dat haar nichtjes in Amsterdam hadden gestudeerd en dat vond ze heeeeelemaal geweldig dus daar kwam ik tot aan het wegrijden niet meer vanaf. Maar ze was verder wel lief hoor haha. Nou ik werd bij het vliegveld opgehaald door iemand van Projects Abroad, waarmee ik morgen ook een introductiedag krijg door de stad en langs het kantoor enzo. Zij bracht me nu naar het gastgezin. Voor zover je het een gezin kan noemen dacht ik eerst, want het bestaat eigenlijk alleen uit Ana Maria, een weduwe van 60 die geen woord engels praat overigens. Maar bij aankomst stond ze me al op te wachten samen met één van haar twee dochters en kleinzoontje van 10 maanden dus heel leuk allemaal, meteen aan de taart en thee haha. Haar dochter woont dus trouwens niet bij haar in huis maar Maria heeft plek voor 3 vrijwilligers met 2 slaapkamers. Op dit moment heeft zij behalve mij ook Mandy uit Duitsland en Ingrid uit Noorwegen. Met Ingrid zit ik eigenlijk op de kamer, alleen zij is de hele tijd aan het reizen met een vriendje en gaat over twee weken weg, dus praktisch heb ik wel gewoon m'n eigen kamer! Zoals ik dus al zei praat Maria echt helemaal geen Engels en ik spreek nou ook nog echt geen Spaans dus dat was wel leuk haha. Maar Mandy kan een beetje tolken en hierdoor móet ik het ook wel gewoon gaan leren en spreken dus dat is eigenlijk ook wel weer goed. Maria's andere dochter is ook nog even langsgeweest en bleef ook eten. Ze zijn tot nu toe allemaal heel aardig en morgen ga ik na de introductiedag van Projects Abroad waarschijnlijk nog met Mandy door de stad dat zij me ook wat dingen kan laten zien. OJA vergeet ik bijna; ik heb wifi in huis! Heel fijn dus en ik ga gewoon een goedkoop prepaid mobieltje voor hier kopen en dan hou ik mijn eigen simkaart in mn mobiel waarmee ik dan met het thuisfront contact kan houden! Oh en ik heb bij aankomst meteen een van de wielen van m'n koffer eraf weten te krijgen, geen idee hoe maar die is nu dus stuk. Maarja ik heb 3 maanden om hem te maken dus dat zal vast wel lukken hihi. Sorry als het een onsamenhangend van de hak op de tak verhaaltje is maar ik wilde het meteen opschrijven haha en dan ga ik nu heeeeerlijk slapen want dat is al een tijdje geleden inmiddels.

Bésos uit Cordoba!
XXXXX
Louise